خدایا سه چیز مرا از سوال از تو باز می دارد و یک چیز مرا در آن ترغیب می کند،
باز می دارد فرمانی که تو دادی و من در اطاعت کندی نمودم و آن که نهی کردی
و من سوی نهی تو شتافتم و نعمت بخشیدی و من در سپاسگذاری آن کوتاهی کردم
.و مرا در مسئلت از تو ترغیب می کند، تفضل تو بر کسی که روی به تو آورد و به گمان
نیکو سوی تو آمد، چون هر احسانی که از تو رسد افزون از استحقاق بندگان است و
همه نعمت های تو بی علت و سبب
.اینک من به درگاه عزت تو مانند بنده فرمانبردار و ذلیل ایستاده و مانند مردم مستمند
و بی چیز با شرمساری از تو مسئلت می کنم . اقرار دارم در هیچ حال از نعمت تو
خالی نبوده ام و با احسان فراوان تو هرگز از نافرمانی سالم نمانده ام . آیا اقرار من
به بدی عمل مرا سود خواهد داد و اعتراف من به زشتی کردار، مرا نجات خواهد
بخشید؟ آیا در این مقام شایسته خشم خود را بر من واجب شمری؟ و در هنگام دعای من
غضب تو مرا فرو گیرد؟
حسن رضایی